مقدمه
در بازخوانی حوادث قبل، حین و پس از دهمین انتخابات ریاست جمهوری در سال88، سوق‌دهی فضای سیاسی و اجتماعی ایران در جهت شکل‌گیری و تقویت جنبش‌های اجتماعی به راهبرد غالب محافل سیاسی و رسانه‌ای غرب تبدیل شده است. بر این مبنا، از تنش‌ها، تضادها و ابهام‌های ساختاری در ایران سخن گفته می‌شود و ضمن ایجاد منافع متعارض در درون جامعه، تلاش می‌شود فضایی مجازی شکل گیرد که می‌تواند باعث افزایش نارضایتی‌ها و هدایت مردم برای یافتن راه‌های عملی رفع آن‌ها شود. زمینه‌سازی برای حرکت و سازماندهی اقشار اجتماعی در قالب جنبش با ایجاد گروه‌‌ها و نهادهای مستقل غیر‌دولتی، نخبه‌سازی و چهره‌سازی مصنوعی برای اقشار اجتماعی، تعیین رهبر و پیشرو برای اقشار اجتماعی فراهم می‌آید . هویت‌بخشی، ضد قدرت بودن، عمومیت‌بخشی و همگانی کردن، از دیگر ویژگی‌هایی است که با برداشت از تئوری‌های جامعه‌شناسان غربی، برای اقشار اجتماعی ایران بازتعریف می‌شود تا آن‌ها در جهت جنبش‌سازی سوق داده شوند. بر این مبنا، دوم خرداد 1376سرآغاز شکل‌گیری جنبش‌های اجتماعی در ایران معرفی می‌شود و محافل تبلیغی غرب از منظر «نگاه جنبش‌محور» به دنبال تأثیر‌گذاری نرم بر فضای سیاسی و اجتماعی ایران هستند. در این چارچوب، ویژگی‌های جنبش‌های اجتماعی نوین را برای اقشار اجتماعی ایران و به‌طور مشخص دانشجویان، زنان و کارگران بازتعریف می‌کنند. بر این اساس، در فضای رسانه‌ای و همچنین فضای مجازی سایبر، نوعی تلاش هدفمند برای سازماندهی اقشار اجتماعی در قالب جنبش‌های اجتماعی و بهره‌گیری از آن‌ها برای تغییر نظام اسلامی مشهود است. برخی نمودهای این رویکرد را در شکل‌گیری گسترده سایت‌های اینترنتی مرتبط با اقشار اجتماعی می‌توان جست‌وجو کرد.
