انقلاب اسلامی ایران 30 سال پرحادثه اما موفق را پشت سرنهاده است. انقلابی باشکوه وشگفتی ساز که باوقوعآن متخصصان پدیده انقلاب، تحلیل گران سیاسی و سیاست مداران که تصور وقوع آن را نداشتند، غافلگیر شدند و زمانی که آغاز شد چنان حرکتی گسترده وسراسری پدید آورد که امکان ایستادگی در مقابل آن وسرکوبی وآرام کردنش غیر قابل تصور شد وتوانست درمدتی کوتاه یعنی حدود یک سال ویک ماه بر قدرتمند ترین حکومت منطقه که ابرقدرت غرب آن را بهژاندارم خویش درمنطقه تبدیل کرده بود تادرمقابل حکومت های مخالف یا وقوع انقلاب های احتمالی بایستد پیروز گردیده، مسیر تحولات منطقه ای و جهانی راتغییر دهد.
در پاسخ به این پرسش که چرا تحلیل گران و نظریه پردازان سیاسی و سیاست مداران دربارة وقوع و پیروزی انقلاب اسلامی غافلگیر شدند و نتوانستند این رخداد را پیشگویی کنند، باید گفت که تا پایان دهه 1970 میلادی و تا زمان وقوع انقلاب اسلامی در سال 1357 پارادایم علمیموجود در ذهن این افراد درباره انقلاب، تنها به وقوع انقلاب های ناسیونالیستی، لیبرالی ومارکسیستی تاکید می شد و همان طور که هاناآرنت در کتاب انقلاب خود گفته است یکی از ویژگی های انقلاب های معاصر، دنیوی بودن آن نگریسته می شد و در نتیجه وقوع انقلابی با ایدئولوژی، ماهیت وشعارهای مذهبی برای این افراد قابل تصور نبود. بنابراین اولین شگفتی انقلاب اسلامی نوع ایدئولوژی آن و تغییری بود که ازاین نظر درنسل انقلاب ها ایجاد کرد.
پاسخ به یک پرسش دیگر، یعنی این پرسش که چرا انقلاب اسلامی توانست درمدتی نسبتا کوتاه بر یک رژیم مقتدر پیروز شود نیز تاحد زیادی به همین مسأله یعنی نوع ایدئولوژی و ماهیت انقلاب اسلامی باز می گردد. زیرا به دلیل سنخیت این ایدئولوژی با تاریخ، فرهنگ و آموزه های دینی مردم ایران، به سرعت خیابان ها از جمعیت پر گردیده، حرکت سراسر کشور را فراگرفته و توان هر گونه ایستادگی ازرژیم پهلوی و حامیان خارجی اش سلب گردید.
نوع ایدئولوژی، ماهیت و رهبری هر انقلابی تاثیر آشکاری نیز برشرایط و حوادث پس از وقوع انقلاب به جای می گذارد. اگر پس از پیروزی انقلاب اسلامی به سرعت قانون اساسی کشور تدوین و نظام جدید با اتکا بر نقش مردممستقر گردیده ثباتو تعادل لازم پدید آمد، بدون شک این امر ناشی از ایدئولوژی اسلامی انقلاب و رهبری حضرت امام بود.
